Journalinda: “Ik denk dat ik gewoon maar ergens achter de kassa ga zitten”, hoorde ik een collega laatst verzuchten. Ze had het moeilijk om ideeën voor artikelen te pitchen en begon dat te voelen in haar portemonnee. Dan klinkt een vaste baan met een vast inkomen ineens erg aantrekkelijk.

De afgelopen week was mijn dochtertje ziek. Ze moest thuisblijven van de opvang. Zoals ik enkele weken geleden schreef, ben ik bij een ziek kind of een studiedag meestal degene die thuisblijft. Zoals de meeste freelancers. Mijn uren zijn nu eenmaal flexibeler.

Maar als er wel een opdracht af moet, draai je eigenlijk dubbele diensten. Overdag was ik bezig met het verzorgen van een zieke peuter en ’s avonds stapte ik uitgeteld in de auto of achter de computer om nog wat uren te gaan filmen of monteren. Dat is zwaar.

Dus had ik even het gevoel dat ik liever, zoals mijn man, de hele dag buitenshuis zou willen werken en dan ’s avonds lekker uitrusten. Of wilde ik gewoon een klein baantje hebben zonder veel verantwoordelijkheid. Zo een waar je makkelijk weg kan blijven als je een ziek kind hebt.

Maar ergens achter de kassa… ik denk dat ik binnen een paar weken het personeelsblad zou volschrijven of zou gaan spelen met de beveiligingscamera’s. En ik zou mezelf elke dag als een lam naar de slachtbank richting winkel slepen. Om me alweer een paar uur te laten opsluiten onder het toeziend oog van de bedrijfsleider.

Hoe zwaar het de afgelopen week ook was, het was wel het werk dat ik het liefste doe.