Journalinda: Waar ik als freelancende moeder het meest mee worstel, naast het chronisch gebrek aan tijd, is de combinatie kinderen en “even snel een klusje doen”. Ik weet dat ik het niet moet doen, proberen te werken op “mamadagen”, maar soms kan het niet anders. Als freelancer wil ik elke dag bereikbaar zijn voor opdrachtgevers en potentiële opdrachtgevers. Ik moet er niet aan denken dat ik een opdracht misloop omdat ik mijn telefoon uit heb staan. Dus loop ik het risico dat ik gebeld word als ik met de kinderen bezig ben.

Zoals verleden week. Ik zat met Ilse (3) in de tuin. Mijn telefoon ging. Ik nam op. Het was een man die mijn naam en nummer had gekregen van een andere opdrachtgever. Hij had ook een film nodig. Met spoed. Ik liep naar binnen om aantekeningen te maken. Ilse was het daar niet mee eens. Ze riep me. Volgde me en bleef me roepen. ‘Mama, Mama, Mama’. Ik kon de man aan de telefoon bijna niet verstaan en gebaarde tegen Ilse dat ze even stil moest zijn. Ze lachte en ging verder: ‘Mama, Mama, Mama.’ Voor haar was het een spelletje.

Ik probeerde me terug te trekken op de gang, maar Ilse omklemde mijn been en schoof mee. Ik vroeg de man zijn laatste zin te herhalen, want ik verstond hem niet goed door het “Mama, Mama, Mama”. Eigenlijk had ik bijna niets van zijn hele verhaal verstaan. Ook de herhaling verstond ik niet. Ik trok de peuter van mijn been af en duwde haar de tuin in. Ik vroeg het buurmeisje Amy, die af en toe oppast, om het van me over te nemen. Amy riep Ilse, maar die volgde mij weer naar binnen. Amy kon niet achter Ilse aan, want de schutting zat op slot. Nu zong mijn dochter: ‘Mama, Amy, Mama, Amy, Mama, Amy.’

Ik verontschuldigde me nogmaals. De man lachte en zei dat zijn kinderen deze fase gelukkig achter de rug hebben. Ondertussen zong mijn dochter door: ‘Mama, Amy, Mama, Amy’. Ik zette mijn dochter op de bank, rende naar de gang en trok de deur dicht voor ze die kon bereiken . Ze riep me, en bonkte op de deur, maar ik kon de telefoon nu beter verstaan. Ik begreep dat de man al twee draaidagen had ingepland, checkte mijn agenda en noemde mijn prijs. De man zei dat hij het zou voorstellen aan de financiële afdeling en de volgende ochtend van zich zou laten horen. Ik kon me niet voorstellen dat hij dat zou doen. Wie huurt er nu een hysterische huisvrouw in voor een serieuze bedrijfsfilm? We hingen op, ik verliet de gang en legde de telefoon weg. Ilse liep de tuin in om te gaan spelen.

Ik twitterde mijn frustraties van me af en kreeg een paar tips voor de volgende keer: stop het kind vol koekjes, zet haar voor de tv, sluit je op op de wc.

De volgende dag belde de man niet terug. Ik besloot Ilse’s zakgeld in te houden vanaf het moment dat ze het zal krijgen tot haar achttiende. Toen vatte ik moed en belde ik zelf terug. Al was het maar om bij hem niet voorgoed bekend te staan als “desparate housewife” met een camera. Ilse was nu tenslotte op de crèche: lekker rustig. Hij was blij dat ik belde. Hij had namelijk zelf nog geen tijd gehad, maar de opdracht ging door!