Deze week het gastblog van Rimke de Groot!

Mijn werkplek was altijd gewoon mijn werkplek: een bureau in de woonkamer met daarop mijn computer, een printer, overal papieren, vakbladen en tijdschriften en bakjes en laatjes voor de administratie. Daar dacht ik verder niet bij na. Tot die maandag in mei, toen een deel van de galerij van het appartementengebouw waar ik woonde instortte en alle bewoners op stel en sprong hun huizen uit moesten. Meteen, zonder iets mee te nemen. Ineens stond ik buiten, vanachter een roodwit lint naar mijn huis te kijken.

Ik had op dat moment natuurlijk wel wat anders aan mijn hoofd, maar er stonden voor die middag ook twee telefonische interviews in mijn agenda. De agenda die binnen op mijn bureau lag en waar ik dus niet bij kon. Ik ben naar mijn ouders gegaan, die gelukkig in de buurt wonen en waar ik onder andere het internet op kon om de telefoonnummers van mijn interviewkandidaten op te zoeken. Eerst dacht ik er nog over de interviews gewoon door te laten gaan, maar daar stond mijn hoofd toch niet naar, en gelukkig kon ik ze verzetten.

Eerst dacht ik nog dat ik in de loop van de week wel weer naar huis zou kunnen, maar dat bleek niet zo te zijn. Op donderdag kregen we te horen dat het minimaal drie maanden zou duren voordat het gebouw weer bewoond mocht worden, en inmiddels is duidelijk dat ik pas rond de kerst terug mag naar mijn huis.

Al snel hoorden we wel dat we op woensdag via een hoogwerker even ons huis binnen mochten om twee tassen met de belangrijkste spullen te vullen. Dat waren voor de meeste mensen natuurlijk kleding, toiletspullen, medicijnen en dat soort dingen, maar voor mij had mijn computer de hoogste prioriteit. Zonder computer kon ik immers geen werk doen, al mijn contacten, e-mails, artikelen waaraan ik werkte, alles stond in die computer. Ik moest speciale toestemming vragen om ‘m mee te nemen, maar gelukkig kreeg ik die.

Niet dat ik die eerste week veel aan werken toekwam trouwens. Er moest van alles geregeld worden en elke dag waren er vergaderingen en bijeenkomsten, allemaal overdag. De computer was ondertussen aangesloten bij mijn ouders, waar een paar weken later ook al mijn andere spullen tijdelijk bezorgd werden, omdat het hele appartementengebouw ontruimd moest worden.

Inmiddels heb ik een tijdelijke werkplek voor mezelf ingericht, waar ik weer redelijk normaal mijn werk kan doen, behalve dan dat mijn vaste telefoon hier nog steeds niet werkt. Maar toch is het niet helemaal zoals op mijn vaste werkplek, met een prachtig uitzicht over de stad en de weilanden en de heerlijke rust waarin ik het beste werk. Door dit alles besef ik me pas hoe waardevol mijn werkplek was en zal ik er straks nog meer van genieten.

En jullie, hebben jullie wel eens door omstandigheden tijdelijk ergens anders moeten werken?