Journalinda: De laatste tijd ben ik steeds meer geïnteresseerd geraakt in vrouwenemancipatie. Het is nodig. Er blijkt namelijk nog steeds een enorm verschil te zijn in omstandigheden voor mannen en vrouwen in Nederland.

Het glazen plafond blijkt zelfs onder freelancers te bestaan. Vrouwelijke zzp’ers verdienen fors minder dan hun mannelijke collega’s, was laatst in alle media te lezen en te horen.

Interviewers vragen aan succesvolle carrièrevrouwen hoe ze dat nou doen met de kinderen. Dat is nog nooit aan een mannelijke hoogleraar, CEO of politicus gevraagd.

Een moeder in Nederland kan het zelden goed doen. Als ze werkt is het slecht voor de kinderen, als ze niet werkt is ze een saaie muts. Dus werkt ze zich over de kop,  proberend haar (parttime) werk en huishouden te combineren. De scholen in Nederland zijn niet ingericht op het feit dat beide ouders werken. Schooltijden gaan niet gelijk op met werktijden, zodat dure kinderopvang noodzakelijk is als beide ouders willen werken. Tussen de middag gaan de meeste scholen een uur uit, zodat de kinderen thuis een boterhammetje kunnen eten. Niet praktisch. Gelukkig is er de overblijf.

Maar een moeder van wie de kinderen vaak overblijven en naar de kinderopvang gaan, kan rekenen op tonggeklak en ooggerol van de moeders op het schoolplein. De moeders die bewust thuisblijven voor de kinderen. De “saaie mutsen”.

De kloof tussen werkende mannen en vrouwen in Nederland is een mierenkiertje vergeleken met de Grand Canyon tussen werkende en thuisblijfmoeders. En aan dat laatste is makkelijk iets te doen.

Emancipatie komt tot stand door solidariteit.

Als we als vrouwen nu allemaal aan dezelfde kant gaan staan, in plaats van tegenover elkaar, kunnen we een veel sterker blok vormen tegenover de traditionele “mannelijke onderdrukker”.

Vrouwen van Nederland, verenigt u!